Сюзанна Барсегян: «Поспех звычайна прыходзіць да тых, хто занадта заняты, каб яго шукаць»

Непаўторны вобраз, талент, індывідуальнасць — гэта малы спіс якасцяў, якія вылучаюць гэтую дзяўчыну з натоўпу. Яе называюць «Магілёўскай Эмі Уайнхауз»: знешнасць нельга амаль адрозніць ад знешнасці вядомай англійскай спявачкі. За спіной дзяўчыны дзве персанальныя выставы карцін і паказ уласнай лініі адзення. Мастачка, фатограф, стыліст-візажыст і дызайнер Сюзанна Барсегян распавяла, якія праблемы моладзі яе хвалююць і як застацца індывідуальнасцю ў хуткім віры жыцця:

— Маё стаўленне да параўнання з Эмі Уайнхауз як і не адмоўнае, так і не станоўчае, — распавядае Сюзанна. — Такое меркаванне пайшло ў прынцыпе з ніадкуль. Многія лічаць, што я ўзяла яе вобраз для таго, каб прыцягнуць увагу да сябе. Гэта памылкова, бо калі казаць пра прычоску, макіяж, то дзяўчыны сталі начэсваць валасы яшчэ ў 60-ых гадах мінулага стагоддзя, і стрэлкі малююць многія. У маім выпадку ўсё сабралася разам і атрымаўся такі вобраз. Яго дапамагла знайсці мама, менавіта яна рабіла сабе пышныя прычоскі, яскравы макіяж.

— Карані якіх нацыянальнасцяў спляліся ў табе?

— Мае бацькі — армяне, але нарадзілася я ў Нясвіжы. Мы выязджалі на радзіму бацькоў, але з-за абставінаў вярнуліся ў Беларусь. Адукацыю прыйшлося атрымоўваць у розных установах, бо жылі мы ў Нясвіжы, у Мсціславе, пазней — у Магілёве. За школьныя гады я змяніла нямала школ. Было лёгка ўліцца ў кампанію, таму што я сама па сабе вельмі таварыская. Мяняць класы я навучылася. У гэтым жыцці ўсё трэба адпускаць спакойна. Калі ўчапіцца мёртвай хваткай ў адно месца, не будзе ніякага развіцця. Трэба ўмець адпускаць людзей і прымаць новых.

— Калі ты захапілася мастацтвам?

— З ранняга дзяцінства я пачала маляваць. Менавіта мама дапамагала рэалізаваць мае дзіцячыя жаданні. Яна — неверагодна творчы чалавек, ва ўсім дапамагае і ва ўсім падтрымлівае. Мама аддала мяне ў мастацкую школу, дзе ўсе ўступныя экзамены былі здадзены мною ўдала. З гэтага моманту я пачала займацца прафесійна. Пазней я зразумела, што абавязкова звяжу сваё жыццё з мастацтвам, дызайнам, фотасесіямі, выставамі. Я пераканалася: калі ісці да мары — яна абавязкова споўніцца. На дадзены момант я адкрыла сваю мадэльную школу, выпускаю дызайнерскую вопратку, праводжу персанальныя выставы карцін і раблю паказ уласнай лініі адзення. Думаю, самая галоўная заслуга ‒  дапамагаць людзям шукаць сваю індывідуальнасць і ісці да выканання сваёй мары.

— Ты ствараеш не толькі карціны і эскізы вопраткі, але і захапляешся фатаграфіяй, візажам. Гэта стала хобі?

— З задавальненнем вывучаю і фатаграфію, і візаж. Гэтыя навыкі патрэбны для таго, каб дакладна перадаваць людзям мае думкі праз фатаграфіі. Напрыклад, я шыю калекцыю. Натуральна, я павінна стварыць поўны вобраз: бачыць макіяж, прычоску. Я павінна зрабіць такую ​​фатаграфію, якая супадае з маім малюнкам ва ўяўленні. Акрамя фатаграфіі, візажу, і ўласна дызайну адзення, я вельмі люблю чытаць. У мяне ёсць цэлая бібліятэка: я вывучаю біяграфіі мастакоў, дызайнераў. Усе мае захапленні звязаныя паміж сабой. Яны не проста хобі, яны — маё жыццё.

— Табе ўсяго толькі 23 гады, але ты ўжо паспела самарэалізавацца. Як дасягаеш поспеху?

— Для мяне поспех — гэта рух. Гэта тое, якім чынам ты ідзеш да сваёй мары. Ты абавязкова павінен ставіць сабе мэту, прамаўляючы яе, і паступова да гэтага ісці. Я раблю прапісаныя мною крокі, дзейнічаю, не стоячы на ​​месцы. Часам людзі бяздзейна сядзяць і кажуць: «Вось я хачу стаць зоркай!» Хацець можна, але без якіх-небудзь дзеянняў нічога не атрымаецца. Поспех звычайна прыходзіць да тых, хто занадта заняты, каб яго шукаць. Павінна быць шмат імкнення.

Безумоўна, я хачу быць прыкладам для многіх. Хачу стварыць свой брэнд. Зараз мае мадэлі займаюцца абсалютна бясплатна. Я даю ім урокі дэфіле, пры гэтым развіваюся сама і даю нешта новае ім. Нам цікава працаваць: мы не толькі вучымся трымацца на подыуме, але таксама наведваем выставы, вывучаем гісторыю моды і ўсе яе напрамкі для таго, каб чалавек ведаў, у якой сферы працуе. Меркаванне пра тое, што большасць мадэляў ‒ дурныя, з’яўляецца вялізным няслушным стэрэатыпам. Для мяне важна, каб чалавек быў развіты ўнутрана.

— Як ты стала выпускаць сваю лінію адзення? Для гэтага ж патрэбныя немалыя сродкі.

— Проста  аднойчы зразумела: усё, што я раблю і да чаго імкнуся, павінна даць свой плён, таму трэба дзейнічаць. Памятаю дзень, калі я распавяла маме пра тое, што хачу зладзіць паказ. Яна падтрымала мяне і дала згоду. Калі рыхтаваўся паказ, адзіным спонсарам была мая мама, за што я моцна ўдзячная ёй. Яна дапамагала мне і шыць вопратку. Я не карыстаюся паслугамі швачак, краўцоў. Хочацца, каб у калекцыю быў укладзены толькі мой штрых, каб было ўсё ў дакладнасці, як на маіх эскізах і накідах.

— Хто прапанаваў зладзіць паказ і хто дапамог арганізаваць яго? Дзе праходзілі твае выставы і сам паказ?

— Ідэя зладзіць паказ і выставы была маёй, таму я сама ўсё арганізоўвала. На гэта сышла маса сіл, часу, сродкаў. Я ўпэўнена: калі нешта вырашыў арганізаваць, то ўсё павінен рабіць асабіста ты. Мерапрыемствы павінны быць такімі, якімі ты малюеш іх у сваіх думках. Мая першая выстава карцін праходзіла ў магілёўскай фотастудыі «5 паверх», другая выстава і сам паказ — у Магілёўскім дзяржаўным інстытуце харчавання. З паказам ёсць свая цікавая гісторыя: памяшканне дэкарыравалася тканінай. Для гэтага мы з мамай набылі 300 метраў тканіны, замовілі подыўмную шыльду з маім імем. Пастараліся падысці крэатыўна да гэтай справы.

— У горадзе зараз можна сустрэць шмат «штампаваных» людзей, якія змешваюцца ў шэрую масу. Як быць індывідуальным, непадобным да іншых?

— Я б магла даць такі адказ на пытанне, які даюць псіхолагі: мы ўсе індывідуальныя, у кожнага з нас ёсць разыначка, кожны чалавек добры па-свойму. Гэта факт, не спрачаюся. Але разыначку трэба знайсці і зрабіць з яе надзвычайны кекс з разынамі. Вядома ж, праблема ў тым, што наша моладзь не хоча дзейнічаць. Яна хоча атрымаць усё і адразу, але не так проста не бывае. Для таго, каб стаць вядомым або проста быць не такім, як усе, трэба прыкласці масу намаганняў, трэба вельмі шмат працаваць, вучыцца, чытаць, развівацца.

— Ці адольвае цябе калі-небудзь лянота? Як ты з ёю спраўляешся?

— З гэтай з’явай я сустракалася, як і ўсе людзі. Калі я пачынаю ленавацца, то стаўлю сябе ў вузкія рамкі, бо гэта трэба мне. І кропка. Часам і натхненне становіцца важным складнікам на шляху да поспеху. Яно знікае досыць часта. Напрыклад, калі я рыхтуюся да выставы, я магу маляваць карціну тыднямі проста таму, што не атрымліваецца. Няма натхнення ці неадкуль яго ўзяць. Энергія таксама мае ўласцівасць скончвацца. Доўгі час ты не можаш набрацца сіл для таго, каб нешта рабіць. Ходзіш спустошаны і думаеш, наколькі жыццё адвярнулася ад цябе. Вядома, у гэты момант можна пусціць усё на самацёк, але тады сапраўды не ўратуеш становішча. Каб знайсці сілы для чагосьці новага, трэба мець свой ідэал, раўняцца на яго. Для мяне гэта — Майкл Джэксан. Яго лёс быў цяжкі, ён прайшоў праз бар’еры і здолеў дамагчыся шмат чаго, нягледзячы на ​​ўсе праблемы.

— Што б ты змяніла ў сучасным жыцці маладых людзей?

— Калі б я магла ўнесці пару законаў, то моладзь б мяне неўзлюбіла. У гэтым плане я старамодная і строгая. Зараз маладыя людзі многае дазваляюць сабе. Раней дзяцей рыхтавалі да дарослага жыцця. Зараз жа дзяўчына кажа: «Я нікому нічога не павінна». Сцёрліся маральныя межы, і менавіта гэта трэба змяніць. Моладзь расце, маючы інтэрнэт пад рукой. Маё меркаванне: інтэрнэт ‒ існае зло. Ён уцягвае нас, марнуе час. Усё павінна быць у меру. Віртуальнае жыццё стала перакрываць сапраўднае. Таксама я б забараніла алкаголь і курэнне, паставіла б табу на разнастайныя шкодныя звычкі..

Яшчэ адна праблема моладзі заключаецца ў тым, што ўсе заціснуты ў сваіх рамках. Многія сядзяць у інтэрнэце, і ім цалкам хапае гэтага. Цяжка выцягнуць кагосьці на вуліцу і сказаць: «Людзі, глядзіце, якая ўзрушаючая выстава праходзіць у музеі». Праблема індывідуальнасці ў тым, што людзі не хочуць працаваць. Вядома, любая мэта патрабуе велізарных высілкаў, часу, сродкаў, магчымасцяў. Пакуль хтосьці адпачывае, ты працуеш. Пакуль адны губляюць час, іншыя ўжо паспелі зрабіць цемру спраў і дамагчыся чаго-небудзь ці проста зрабіць крок да мары.

— Якія б якасці нашых продкаў ты забрала б у будучыню?

— У першую чаргу ‒ сціпласць, якой у наш час проста няма. На жаль, цяпер шматлікія дзяўчаты нават і не ведаюць, што гэта такое. Сціпласць ёсць прыгажосць. Менавіта сціпласць зараз упрыгожвае любую дзяўчыну. Таксама забрала б працавітасць, што таксама немалаважна. Вернасць і цярпенне, якія патрэбныя і ў асабістым жыцці, і ў творчасці. Я хачу заклікаць усіх людзей, каб любыя пачынанні яны ўвасаблялі разам з блізкімі людзьмі. Вы будзеце пераадольваць усе цяжкасці разам, вы будзеце глядзець у будучыню разам, трымаючыся за рукі. Цяжкасці робяць нас мацней.

— Якія творчыя праекты ты рыхтуеш?

— У пачатку верасня плануецца больш грандыёзны паказ. Калі летам будуць прадэманстраваны мадэлі моладзевага стылю, то ў верасні я планую паказаць нешта неверагодна шыкоўнае. Не хочацца раскрываць усіх сакрэтаў, але будзе грандыёзна. Адкрыем мы яго ў Магілёве, а далей з праектам наведаем Мінск і Віцебск. У праекце прымуць удзел і мая сястра, і мая мама.

— Твая парада і пажаданне ўсёй беларускай моладзі?

— Кожны з нас павінен разумець, што трэба пераадольваць мноства складанасцеў. Ад іх нікуды не сысці. Я не хачу нікому апранаць ружовыя акуляры і казаць, што за тыдзень можна стаць знакамітым. Да гэтага трэба доўга і ўпэўнена ісці, мэтанакіравана імкнуцца. Хацелася б, каб моладзь вызначылася, у якой сферы ёй хочацца працаваць. Трэба працаваць цяпер, дзейнічаць у дадзены момант і, вядома ж, вучыцца. Вучыцца, вучыцца і яшчэ раз вучыцца. Слухаць бацькоў і выкладчыкаў, чытаць шмат кніг.

Каб ахарактарызаваць нашу моладзь, ёсць адзін надзвычайны прыклад: кошык з прыгожымі яблыкамі. Пакладзеш у гэты кошык гнілы яблык, і ён знешне будзе вылучацца. Але яго чарната распаўсюдзіцца і на нашы прыгожыя, нічым не сапсаваныя яблыкі. Што адбудзецца праз тыдзень? Увесь кошык будзе напоўнены гнілатой і чарнатой. Тое ж самае і з нашым грамадствам. Адзін чалавек здольны змяніць свет не толькі ў лепшы, але і ў горшы бок. У выніку, уся моладзь, ды і ўвесь свет загразне. Трэба здолець перавярнуць свядомасці людзей і зрабіць так, каб кошык з яблыкамі напаўняўся толькі спелымі і сакавітымі пладамі. Я спадзяюся, што я даб’юся свайго, бо мне не ўсё роўна. Усеагульнымі сіламі мы зможам змяніць свет да лепшага!