Крок на новы ўзровень

У пэўны момант я зразумела, што хачу максімальна выкарыстоўваць свае магчымасці. Спрабаваць новыя праекты, знайсці сябе ў іх. Адны праекты мне не ўдаліся, і даводзілася адкладаць іх, каб вярнуцца з іншымі ведамі і ўменнямі. Іншыя я пакідала сама, таму што больш не бачыла ў іх сэнсу або лічыла пастаўленую задачу выкананай. Я спрабавала ахапіць як мага больш сфер, старалася вывучыць іх, раскрыць у іх свой патэнцыял. Паступова павялічваючы колькасць праектаў, як адзіночных, так і групавых, да мяне пачало даходзіць: планаў шмат, ідэй шмат, праектаў шмат, але я адна.

Гэта разуменне было для мяне громам сярод яснага неба. Уражаная, я адклала ўсе справы і стала аналізаваць. Праекты, праекты, праекты … А што яны мне, шчыра кажучы, даюць? Апускаючыся ў іх усё больш і больш, маючы справу з некалькімі буйнымі адначасова, я не магла, хоць і ставіла сабе такую ​​мэту, дасягнуць чагосьці ва ўсім. Мая энергія рассейваць, не прыносячы значных вынікаў.

Мне стала сумна. Усё, у чым я ўдзельнічала, што я рабіла, было па-свойму кахана. Немагчыма выбраць нешта канкрэтнае, калі падабаецца ўсё. Пры гэтым у галаве засела дакучлівая думка: «Калі ты далей будзеш трымаць такую ​​колькасць праектаў, то так і не дасягнеш той галоўнай мэты, якую сама ж сабе і паставіла».

Шчыра, я нават не разумела, што канкрэтна павінна была зрабіць у той момант. Але я выдатна ўсведамляла: для таго, каб дасягнуць маёй мэты, мне патрэбна пэўнасць, дзякуючы якой я змагу вывесці сябе на новы ўзровень, і гэтая пэўнасць патрэбна менавіта цяпер.

Кропкай апоры для мяне стала тое, што я больш-менш вызначылася калі не са спецыяльнасцю, то з прадметамі, якія буду здаваць. Пакінуўшы тыя праекты, у якіх я магла б развівацца, і вопыт у якіх мог спатрэбіцца ў далейшым, я разумова выкрасліла ўсе астатнія. У асноўным гэта былі альбо адзінкавыя праекты, альбо занадта маштабныя, каб выканаць іх цяпер, альбо наогул немагчымыя, і некалькі групавых, у якіх з-за нагрузкі я ўжо не ўдзельнічала, аднак выдаткоўвала шмат душэўных сіл на пачуццё віны з-за нявыкананай працы. Гэтае рашэнне не было складаным: недзе ўнутры ўжо мелася месца для разумення, што ўсё ідзе так, як было трэба.

Збавенне ад непатрэбнага грузу і было тым самым невядомым крокам, які я павінна была зрабіць. Тым крокам, пасля якога я, як па лесвіцы, падымуся на іншы ўзровень. І так, крок за крокам, пераадольваючы новыя ўзроўні, я прыйду да сваёй галоўнай мэты.

З усяго вышэй прыведзенага я хацела б вылучыць самае важнае: не марнуйце сваю энергію на мноства праектаў, калі разумееце, што не спраўляецеся, калі ваша энергія рассейваецца і не прыносіць вынікаў. Рабіце высновы. Пакідайце тое, што ў дадзены момант вам не спатрэбіцца ці вы фізічна не зможаце ажыццявіць задуманае. Вы нават можаце выбраць адзін праект, адну задачу, нават калі вам яна здаецца не такі ўжо і значнай. Ажыццявіце сваю задуму, завершыце яго, атрымаеце вынік. Магчыма, гэты маленькі праект — невядомы крок, які ў канчатковым выніку прывядзе вас да самай галоўнай мэты.