Эгаізм – гэта дрэнна?

Мой падлеткавы максімалізм толькі ў тым і выяўляўся, што я чытала такія моцныя, але далёкія ад рэальнасці кнігі. Гэта навучыла мяне адрозніваць казкі ад рэальнасці. І прывяло да думкі пра тое, што ў любы філасофіі можна выявіць частку сваёй праўды. Не лічыцца з пачуццямі іншых людзей – гэта эгаістычна, зыходзячы з класічнага вызначэння эгаізму. І гэта праўда. Але цікава тое, што Рэнд уяўляе іншы бок гэтага вызначэння, яго выварат, тую частку, што не разглядаецца ў шырокім сэнсе.

Дык вось глядзіце. Паўтару яшчэ раз для тых, хто прапусціў: Айн Рэнд прапаведуе тэорыю разумнага эгаізму. Галоўныя героі яе кніг – гэта моцныя асобы, якія ідуць сваім маральным прынцыпам да самага канца, і, дарэчы, часцей за ўсё на шкоду самім сабе. Але гэта іх выбар. І гэта годна захаплення. З боку можа здацца, што гэтыя вар’яты бураць сваё жыццё, бураць жыцця людзей, з якімі спыняюцца іх шляху, але пачуццё абавязку і адданасці сваёй справе, сваёй рэлігіі і філасофіі – гэта велічэзнай велічыні энергетычны стымул, які падахвочвае іх рухацца далей. Падахвочвае жыць насуперак агульнапрынятым устаноўкам. Вось у чым праяўляецца гэты эгаізм. Жыць тым жыццём, якім хочаш яе бачыць. Саморазбурацца, каб станавіцца мацней. Пляваць на меркаванне навакольных, зрабіць свой незалежны выбар, а што самае галоўнае – прытрымлівацца ў бок абранага шляху да самага канца. Эгаізм у адносінах да самога сябе дзеля сваёй жа жыццёвай мэты. І гэта не значыць, што такі эгаізм – гэта «дрэнна». Таму што ён зыходзіць ад унутранага жадання чалавека.

Паспрабуйце даць такое вызначэнне эгаізму, ды і наогул з адным з іншых этычнаму тэрміну, якое абгрунтавала б усе яго складовыя часткі. А потым распавядайце, што такое «добра», а што такое «дрэнна». Я не адкрыла нічога новага, а проста ў чарговы раз пераканалася, як у жыцці ўсё адносна. І ў рэшце рэшт, нежаданне прыняць філасофію іншага чалавека і гэтая патрэба ў выказванні свайго «асабістага меркавання», калі ніхто цябе пра гэта не просіць — гэта таксама эгаізм.