Молитва

Малітва

[box]

«Не кожны, хто просіць, заслугоўвае міласціны; але ўсе заслугоўваюць таго, каб на іх звярнулі ўвагу, інакш можа пацярпець той, хто і на самай справе варты дабрадзейству». 

Джордж Вашынгтон

[/box]

Молитва

Банальнасць дзён… Раніца, гарачая кава, планы на будучы дзень, праца, абед, праца, вячэра. Вось так дзень за днём бяжыць, праходзіць наша жыццё. Вядома, ёсць і дні-выключэнні. Дні, калі ў наша жыццё бурай урываецца, не спытаўшы ні ў каго дазволу, якая-небудзь падзея. І толькі тады мы, нарэшце, спыняемся і задумваемся пра сэнс жыцця, пачынаем шанаваць тое, што маем у дадзенае імгненне і любіць тых, хто побач. Мы радуемся, калі нараджаюцца новыя сем’і і дзеці. І плачам, калі хтосці сыходзіць з нашага жыцця ўжо назаўжды. А калі ўсё наладжваецца, жыццё зноў працягвае ісці сваім звычайным парадкам. Кругаварот аднастайных, шэрых дзён ўцягвае ўсё глыбей і глыбей. Нам нічога не падабаецца, мы пачынаем наракаць… І ў гэты момант варта спыніцца і ўспомніць аб іншых… Аб людзях з абмежаванымі магчымасцямі.

Мне ніколі не падабалася, калі такіх людзей звалі «інвалід». Не, паслухайце, не! Яны не інваліды. Гэта проста людзі з абмежаванымі магчымасцямі. Яны больш за іншых маюць патрэбу ў тым, каб быць патрэбнымі для грамадства.

Мне пашчасціла пабываць на адкрыцці арт-студыі «Вясёлка жыцця» у горадзе Брэсце для маладых людзей аддзяленняў дзённага знаходжання. У студыі людзі з абмежаванымі магчымасцямі могуць праявіць свае тэатральныя, музычныя здольнасці, развіць творчасць ў дэкаратыўным, краязнаўчым напрамках дзейнасці, а таксама ў працы на кампутары. Я была прыемна здзіўлена, убачыўшы на выставе іх творчыя працы: вышыўку, лепку, вязанне, вырабы з бісеру і іншыя. Прадстаўленныя не з’яўляюцца для іх вялікай працай. Шмат што яны могуць зрабіць усяго за паўдня. І мы яшчэ можам называць іх інвалідамі?! І, вядома ж, я не змагла адмовіць сабе ў задавальненні пабываць на іх канцэрце. Я пераканалася, што гэтыя людзі не зламаліся пад цяжарам лёсу і не пражываюць панура жыццё. Насупраць. Гэта добрыя, жыццярадасныя людзі. Як і мы, яны маюць права на каханне, ласку, дабрыню і сяброўства. Асабліва кранула маю душу, як і іншых прысутных людзей, верш «Малітва» Юліі Казанка. Яна моліцца Богу аб ўсіх людзях і просіць ім шчасця, любві і працягу роду… Вось у гэты момант у гледачоў кропля за кропляй пачалі сцякаць слёзы па шчоках. Вяртаючыся ў рэальнасць, мы ўсвядомілі, што часцей за ўсё пазбягаем такіх людзей… А ім не патрэбны нашы вымучаныя погляды. Ім патрэбна наша любоў. І гэта стане першым крокам насустрач.

У нас няма іншага шляху да шчасця. Шчасце — гэта і ёсць шлях. Так давайце ж не будзем перашкодамі на ім.

Добавить комментарий