Ад першага ўспаміну,Які ты помніш,Да апошняга,Дзе ўспомняць цябе,Калі будзе такі —Толькі адно імгненне.I гэтае імгненне —Жыццё. Рыгор Барадулін У сучасным свеце Падлеткі практычна не цікавяцца літаратурай. Ім не цікава, якім падзеямпрысвечаны раман Івана Мележа «Мінскікірунак«, яны не ведаюць, за што раман» глыбокае напрамак» Івана Шамякіна атрымаўДзяржаўную прэмію СССР. А адчуць той боль, што апісаны ў вершах такіх вядомых беларускіхпаэтаў, як Пятрусь Броўка, Максім Танк, ПіменПанчанка, яны не хочуць нават на ўрокахбеларускай літаратуры. Маладым людзямлітаратура здаецца сумнай, нецікавай, а калі там твор на трыста старонак, то ўсё, жаданне наватпачаць адпадае. Многія вучаць вершы, каб здацьі забыцца. Але ўсе яны глыбока памыляюцца ў сваіх меркаваннях. «У свеце няма нічога мацнейшага і бяссільнагаслова», — пісаў Іван Тургенеў. І меў рацыю. Слова можа забіць і ўваскрэсіць, яно здольна параніць і падаць руку дапамогі. Той, хто можа падабрацьпатрэбныя словы ў момант, калі твой сябарпакутуе, хто здолее даць па-сапраўднамуслушную параду, мудры чалавек. А ўсё чаму? Таму што ён шмат кніг прачытаў? Не. Гэтычалавек прайшоў досыць на сваім жыццёвымшляху. Ужо занадта шмат розных сітуацый было ў яго жыцці. І калі такія людзі дзеляцца з іншымісваім вопытам праз літаратуру-гэта выдатна! Ботады з’яўляецца магчымасць адчуць абсалютнаўсё: і каханне, і сяброўства, і адзінота, і цяжкуюсмерць блізкага чалавека, і страшную боль ад войнаў, якая цябе не закране. Ты можашкарыстацца вопытам іншага чалавека, каб не здзейсніць тых памылак, якія ён ужо здзейсніў. Літаратура, паэзія ў прыватнасці, важная для мяне ў жыцці. Яна дапамагае мне адцягнуцца, дапамагае ў цяжкія хвіліны жыцця. Яна паказвае, што ўсё не так дрэнна, як табе здаецца. У моманты, калі я не магу падабраць слоў, я пачынаю Цытаваць класікаў, таму што сказацьлепш, чым яны, я не змагу.
