Маладосць у сэрцы

Маладосць — самая прыгожая пара чалавечага жыцця. У мітусні паўсядзённых дзён, мы зусім не заўважаем, як становімся дарослымі, мудрымi і разумнымi. Для кожнага з нас ўзрост мае нейкае асаблівае значэнне. Хтосцi чакае 18-ці, каб атрымаць правы, хтосцi, каб хутчэй пераехаць ад бацькоў і стаць больш самастойным. Асабіста для мяне, значна важней , каб чалавек быў дарослы маральна. Гэта здзяйсняць дарослыя ўчынкі, адказна падыходзіць да сур’ёзных справах і дапамагаць людзям. Усё гэта значна важней ў чалавеку, чым лічба напісаная ў пашпарце. Аднак мы не цэнім людзей, моманты, і часта шкадуем пра гэта.

Мы – маладое пакаленне, за якім стаіць будучыня дзяржавы. Маладосць дадзена нам, каб ўвасобіць свае мары ў рэальнасць, стаць часткай сучаснага свету, якое дапамагае краіне крочыць у нагу з часам. Мы — Беларусы ! А гэта значыць, што мы жывём у квітнеючай краіне, з мноствам магчымасцяў для свайго народа. Да таго ж наша краіна багатая зялёнымі лясамі, прыгожымі палямі, чыстым блакітным небам над галавой, велізарнай кучай цікавых традыцый і добрых і спагадлівых людзей.

Мы – моладзь Рэспублікі Беларусь! Нашы сэрцы напоўнены толькі светлымі эмоцыямі , а душы яркімі момантамі. Я лічу, кожны павінен імкнуцца толькі да лепшага.

Аднак шмат падлеткаў у наш час зусім не цэняць жыццё. Доўга і ўпарта, я не магла зразумець, навошта людзі ўводзяць сябе ў дэпрэсію. Быць можа — гэта ўзрост, а можа і простая і нікчэмная прага ласкі і , напэўна, клопаты. Калі-то ў 14-15 гадоў, як гаворыцца «пераходны ўзрост», я так жа шукала сапраўдную сябе, ператварала усё ў ілжывую боль і плакала ад таго, што я нікому не патрэбная. Я ведаю, што не магу адчуць боль кожнага і апісаць яе ступень. І як бы паэты не апісвалі прыгажосць і маральнасць ўсяго свету — ён далёка не ідэальны. Аднак, я не разумею, навошта пускаць слёзы дарма, калі за гэты час можна стварыць што-то свае, ці напісаць, намаляваць ,расказаць усім аб тым, што свет выдатны, хай і з усімі сваімі заганамі. Чаму ж нашы людзi не шануюць сваю маладосць і марнуюць дарэмна свае самыя выдатныя гады жыцця. У нашай краіне велізарны выбар таго, чым можна заняцца. Хочаш танцаваць — танчы! Любіш спяваць –спявай ! Але людзям, напэўна, прасцей сказаць, што яны не могуць, чым паспрабаваць што-то новае і атрымліваць ад гэтага задавальненне.

Хіба непрыемна дапамагаць пажылым людзям? Калі гэтыя вочы, поўныя жыцця і радасці, глядзяць на цябе ад шчасця. Ніколі не разумела, чаму людзі не дапамагаюць адзін аднаму. У нашым жа свеце, людзі будуюць з сябе незразумела каго, не маючы за спіной нічога. У галаве, прыдумаўшы сабе ілюзію таго , што яны лепшыя, паспяховыя, яны падаюць сябе тым ,кім зусім не з’яўляюцца. І я да гэтага часу не разумею, чаму ты робіш людзям столькі дабра, дапамагаеш, ахвяруючы сабой, а табе, у выніку, абзываюць і спрабуюць ,пры гэтым, зняважыць і зрабіць балюча. Людзі, якім я аддала самае галоўнае ў сваім жыцці — давер і сяброўства, проста растапталі гэта ўсё , на дробныя аскепкі, і я змірылася. Людзі, за якіх я б аддала сваё сэрца і душу, сышлі , разбіўшы мне ўсё гэта. Асуджаюць за тое, аб чым я б нават падумаць не магла. Асуджаюць тыя, каго я так любіла і верыла . Але дзякуй, што аддалі мяне. Вы паступілі правільна, я стала значна мацней.

2017 год падарыў мне яшчэ чатыры смерці, да ўсяго гэтага. Але , як бы мне не было цяжка, я іду да сваёй мэты. Я жыву : бачу свет сваімі вачыма , пішу сваімі рукамі , хаджу уласнымі нагамі , а галоўнае — думаю сваёй галавой. А што можа быць лепш? Я жывая, і ў мяне куча магчымасцяў.

У дзяцінстве я хацела быць пісьменніцай, спявачкай і актрысай. Ведаеце, нядаўна пагутарыўшы з хлопчыкам з прытулку, я зразумела, што мая жыццё настолькі лёгкая і прыгожая, і ўсё, на што я скарджуся — зусім проста .Некаторыя такія маленькія сустрэчы даюць велізарныя паняцці аб далейшай жыцця, сваіх каштоўнасцях і аб пройдзеным вопыце.

Мне так часта хочацца шкадаваць такіх дзяцей, даваць ім парады, дзяліцца сваім досведам і быць побач. Таму што ў маім дзяцінстве мне не хапала гэтага. Я ўбачыла ў ім смагу зносін і ласкі. Вось ён сядзіць, сжавши свае маленькія кулачкі, і глядзіць вачыма, поўнымі недахопу любові, клопату і свайго дома. Дома, дзе яго павінны шкадаваць, любіць, паважаць, натхняць. Але не, гэты малы сядзіць у прытулку і чакае сваю мацi, якая так і не прыйдзе забраць яго дадому. Трохі сумна, але вельмі разумна. Такая наша чалавечая псіхалогія.

Зборнік уласных вершаў я ўжо маю. Да таго ж пішу артыкулы і кнігу аб сваім родзе. З кожным днём усё больш трэнірую голас, так як да гэтага часу спяваю. А быць актрысай я ўсё так жа мару, але думаю, усе збудзецца!

Усё гэта я да таго, што не варта здавацца не пры якіх абставінах, а толькі ісці да сваёй мэты, даказваючы сабе, што ты можаш! Быць прыкладам для моладзі — мая галоўная мэта! Я хачу ,каб кожны з нас разумеў, што маладосць, яна ж у душы. Я вельмі захапляюся пажылым людзьмі ,якія да гэтага часу жывуць спортам, ездзяць у розныя падарожжа . Да таго ж яны маладыя душой, а галоўнае мудрыя! Мы павінны браць з іх прыклад.

Мы — моладзь 21 стагоддзя! І мы павінны адпавядаць гэтаму. Будучыня краіны ў нашых руках! Зробім жа нашу Беларусь яшчэ мацней і яшчэ прыгажэй!