Кругазварот уражанняў
Людзі ўладкованыя так, што летам у спякотнае надвор’е ім не хапае прахалоды, снегу, ледзяных ўзораў на акне. Зімой жа, наадварот, хочацца яркага, цёплага сонца, паху лясных ягад і зялёнай лістоты на дрэвах. Ўсе часы года асаблівыя па-свойму. Вясна абуджае усё ад зімовага сну, наводзіць прыгажосць у прыродзе, лета прыносіць гарачае надвор’е, восень прыцягвае сваімі фарбамі.
Як выдатна, што ў нас ёсць чатыры цалкам розных пары года!
Зіма — гэта велічнае царства бязмоўя і цішыні. Яе бязмежныя снежныя палі пануюць над светам. І такія ж белыя, бясколерныя аблокі закрываюць ад нас прастору. Злосны мароз не дае прасторы ўсмешкам на тварах. Адчуванне моцнай сілы, якая нібы кіруе табой. І раптам ты чуеш: «Новы год! Ура! Ура!” Што ж гэта? А гэта надзея на лепшую будучыню, гэта вечная сіла любові да жыцця, гэта вера ва ўласныя сілы і поспех. З’яўляюцца сняжынкі, зусім маленькія, але нібы жывыя, іскрыстыя ў промнях сонейка. Залівісты смех дзяцей. Снегавікі. Санкі, лёд, снежныя горкі. Неверагодная хуткасць на спуску. Якая бадзёрасць і запал! Румяныя шчокі дзяцей, добрыя ўсмешкі.
Але паступова халодны змрок пачынае губляць сваю ўладу: вось сонейка вызірнула – і заіскрыліся вакол сняжынкі. Зіма (як тэатр барацьбы, барацьбы жыцця са смерцю) – гэта суровая праверка на трываласць характару. Вясна – гэта прыгажосць душы, прыгажосць прыроды. Гэта і чароўны водар свежага ветрыка, і чароўная аксамітная зеляніна травы. Рэкі гулліва зіхацяць ў промнях сонца. А гукі? Як незабыўна спяваюць птушкі па вясне! Ты проста ўслухайся ў гучанне самога слова «вясна». Вяя-я-с-на-а-а! Такое лёгкае, цёплае, такое радаснае. Вясна, як адраджэнне жыцця, нясе новыя планы і ідэі, новыя сустрэчы і знаёмствы. Вясна лёгкая і імклівая. Яна спявае табе: «Глядзі! Жыццё простае і прыгожае! Але не спяшайся жыць! Інакш рызыкуеш прапусціць ўсё яго хараство!»
Лета. Цудоўная пара. Асабліва для лянівых. Думкі толькі пра адпачынак. Жаданне думаць, а тым больш працаваць, цалкам знікае: хочацца пазагараць, паплаваць у цёплай рэчцы і зноў паляжаць на гарачым пяску, пасядзець з вудай, сонна назіраючы за паплаўком, з’есці салодкую трускаўку і саспелых вішань, пагуляць па лесе, атрымліваючы асалоду ад павеваў ветру і спеваў птушак, назбіраць духмянай суніцы. О, колькі забаў, якія не патрабуюць асаблівых высілкаў! Колькі прыемных уражанняў!
Пасля лета надыходзіць восень. Прырода выдае развітальны вокліч і адорвае сваімі апошнімі багаццямі. Дрэвы зіхацяць у залатых, чырвоных адзеннях, сонца па крупінках аддае сваё ўжо “халоднае” цяпло. Птушкі зграямі спяшаюцца на поўдзень, спяваюць развітальныя песні. Восень … Якая розная яна бывае! Цёплая, залатая, дажджлівая, туманная… Гэтую пару года можна апісваць як хочаш, але толькі ўвосень чалавеку ўласціва асаблівы, ні з чым не параўнальны настрой. Але момант асалоды кароткачасовы. А далей што? А далей шэрасць, сум і туга, якія прыходзяць разам з нуднымі дажджамі. Бо менавіта восенню мы больш за ўсё задумваемся аб сур’ёзных і важных справах, пра свае ўчынкі. Часам мы проста хацім пабыць сам-насам з сабой. І чамусьці адразу ўспамінаецца пушкінскі радок: «Унылая пора, очей очарованье …». Хочацца больш сядзець дома, згарнуўшыся абаранкам пад цёплым пледам, і марыць аб вясне. Здаецца, што ўсё паветра прасякнута нейкім сумам.
А потым зноў усё паўтараецца. Кудысьці сыходзяць туга і сум, а душа напаўняецца адчуваннем чагосьці чароўнага і добрага. Восень сыходзіць у мінулае, становячыся чарговым сумным успамінам. Зноў зімовая казка.